Archive for category: Kompetencje

Storytelling to umiejętność budowania relacji poprzez zarządzanie emocjami odbiorców. Interesująca opowieść o marce jest dużo bardziej atrakcyjna niż klasyczny przekaz reklamowy. W dzisiejszym świecie, który charakteryzuje się prowadzeniem ciągłego dialogu, m.in. za pomocą social mediów żywa, szybka, mądra interakcja jest kluczem otwierającym serca i dusze konsumentów. Mądry dialog prowadzony z interesariuszami z jednej strony jest wyzwaniem dla marek, usług, idei z drugiej marketingową.

Oczywiście od początku ludzkości, emocjonujące “historie” były obecne w życiu jednostek i zbiorowości. Kreowały i nadal kreują poglądy, zachowania, reakcje. 

Tym samym wszyscy ci, którzy posługują się działaniami marketingowymi powinni “wejść” w świat storytellingu. 

Dobra opowieść jest znacznie lepsza i skuteczniejsza niż zwykły, najczęściej bezduszny, przekaz reklamowy. 

Jedną z najpoważniejszych czynności, która jest obowiązkiem osób odpowiedzialnych za komunikację: marek, usług, idei, jest przygotowanie spójnej strategi komunikacji. 

Strategia musi być złożona z kilku podstawowych elementów, które porządkują myślenie. Skłania ku logicznemu postępowaniu i planowaniu. Wspiera metodykę działania. Ułatwia bieżącą pracę. Na koniec, pomaga obiektywnie ocenić, skuteczność podjętych wysiłków.  

Dokument ten, musi być spójny z DNA zleceniodawcy. Odpowiadając na zapotrzebowanie komunikacyjne produktu/usługi/idei która jest jego własnością, nadzieją lub troską. Musi dokładnie opisać grupy docelowe odbiorców komunikatów jak również metody i narzędzia, które będą użyte w czasie działań. Definiuje odpowiedzialności zleceniodawców, podwykonawców, ramy czasowe, konieczne zasoby ludzkie, zaplecze organizacyjne. Na koniec określa konieczne środki finansowe.

Aby mieć nadzieję na końcowy sukces działań komunikacyjnych, praca ta musi zostać wykonana. Na dobrą sprawę bez przygotowania zaakceptowania takiego dokumentu, nie powinno się przystępować do działań operacyjnych. Szkoda nadziei i pieniędzy.

Mało tego,  lekceważące podejście do tego zagadnienia, może doprowadzić do poważnych strat finansowych, wizerunkowych i emocjonalnych. 

Odpowiednio i odpowiedzialnie przygotowana strategia  może spowodować, iż interesariusze, klienci, partnerzy na długi czas mogą stać się wiernymi ambasadorami marki/usługi/idei. 

Warto zaangażować się i odrobić “tę” lekcję”, nawet jeśli jest ona czasami wydłużona w czasie, męcząca intelektualnie i generuje dodatkowe koszty.   

Za Wikipedią: Event marketing – może być definiowany jako forma komunikacji z określoną grupą odbiorców z wykorzystaniem wydarzeń, jak i zarządzanie marketingowe zestawem produktów (usług) zaangażowanych w realizację wydarzenia.

Jedno z narzędzi komunikacji marketingowej, polegające na wykorzystaniu różnego rodzaju wydarzeń („eventów”) do realizacji celów przedsiębiorstwa. Event marketing, w odróżnieniu od innych form komunikacji z konsumentami, bazuje głównie na kontakcie bezpośrednim z marką. Eventy są też pretekstem do pozyskania uwagi mediów, przez co mogą stanowić alternatywę dla klasycznych form reklamy. Eventy marketingowe mogą być kierowane także do pracowników organizacji, przez co można je klasyfikować jako instrumenty komunikacji wewnętrznej.

Event marketing wiąże się w dużej mierze z emocjami. Koncertom, wyjazdom, pokazom, zawodom itd. – w naturalny sposób towarzyszą emocje, które powodują, że oglądanie zamienia się w przeżywanie. W takich warunkach rośnie szansa, że marka zapadnie odbiorcy w pamięć i utrwali w niej swój określony wizerunek.

Inną grupą są eventy kierowane do sektora B2B. Tu z kolei kluczowe są nie emocje, ale bezpośrednie relacje i networking, które mogą zaistnieć dzięki bezpośredniemu spotkaniu.

Zagraniczne rozumienia event marketingu

Pierwsze definicje event marketingu wywodzą się z Europy Zachodniej i USA. Event marketing, jako obszar nauki, rozwija się silnie na rynkach niemieckim, brytyjskim, amerykańskim i kanadyjskim. Badania związane z tym obszarem dostępne są także na rynkach włoskim, czeskim oraz w krajach skandynawskich.

Szerokie badania dotyczące event marketingu można napotkać w Niemczech, gdzie eventy na usługach marketingu są przedmiotem refleksji naukowej od lat 80. XX wieku. W bogatej literaturze, jaka funkcjonuje na tym rynku, event marketing rozumiany jest jako innowacyjne, autonomiczne narzędzie komunikacji, którego trzon stanowi event.

Rozbudowaną literaturę prezentuje rynek amerykański. Rozwinął on wiedzę na temat zastosowań wydarzeń specjalnych w komunikacji – zarówno tę w wymiarze naukowym, jak i w zakresie praktycznych wskazówek dla pracowników branży marketingowej. Drogę do „autonomizacji” eventu jako narzędzia komunikacji widać w pracach Philipa Kotlera. W książce „Marketing” z początku XXI wieku opisuje marketing oparty o wydarzenia jako „narzędzie wspierające” sprzedaż. Natomiast w nowej, zaktualizowanej wersji „Marketingu” eventy są już osobnym, samodzielnym narzędziem promocji-mix, a ich stosowanie autor określa mianem „marketingu wydarzeń i doświadczeń” i definiuje jako organizowane przez przedsiębiorstwo działania i programy, których celem codzienne lub okazjonalne, mające związek z marką interakcje z konsumentami, obiecujące wydarzenia sportowe, kulturalne, rozrywkowe, charytatywne, jak również inne, mniej formalne działania[4].

Badania nad event marketingiem można spotkać także w wielu innych europejskich krajach. Rozumienie event marketingu jako formy komunikacji opartej na emocjach przedstawia czeski badacz Petr Šindler. Proponuje też minimalistyczną definicję „Event marketing = event + marketing”

Z kolei brytyjski słownik Cambridge Dictionary podaje dwa rozumienia tego terminu: działanie wykorzystujące event do promocji produktów, lub działanie skupione na promocji samego wydarzenia.

Dwoje duńskich badaczy, Dorothe Gerritsen i Ronald van Olderen, w książce Events as a strategic marketing tool stwierdza, że event marketing skupia w sobie trzy obszary: marketing, eventy i komunikację, i jest to koncepcja, która ma za zadanie wpieranie możliwości budzenia zainteresowania publiczności przez biznes, organizacje i media. Słowem-kluczem jest tu komunikacja, która jest osią nowoczesnego marketingu[7].

Event marketing na gruncie polskim

Termin „event marketing” na polskim gruncie jest pojęciem stosunkowo nowym. Termin ten został rozpowszechniony w Polsce po roku 2000. Wcześniej, przed rokiem 2000, terminami często spotykanymi były „organizacja imprez”, „marketing sponsorski”, „eventing”. Obecnie rozumienie event marketingu stabilizuje się, głównie za sprawą powstających na ten temat naukowych publikacji (m.in. Event marketing jako nowa forma organizacji procesów komunikacyjnych, red. A. Grzegorczyk, Warszawa 2009; P. Jaworowicz, M. Jaworowicz, Event marketing w Zintegrowanej Komunikacji Marketingowej, Warszawa 2016). Polskie rozumienia tego terminu w dużej mierze wywodzą się z badań, które dotychczas wypracowały rynki zagraniczne.

Event marketing a event management

Event marketing nie jest tożsamy z pojęciem event management. Event marketing jest narzędziem zintegrowanej komunikacji marketingowej, bazującym na wykorzystaniu różnego rodzaju wydarzeń. Jest zatem de facto marketingiem z wykorzystaniem eventu. Event management jest natomiast procesem zarządzania organizacją wydarzeń. Jest to także profesjonalna działalność, będąca na świecie przedmiotem dyscypliny event studies.

Event marketing a sponsoring

Event marketing wiele łączy ze sponsoringiem. Oba te narzędzia wykorzystują różnego rodzaju wydarzenia do celów marketingowych organizacji. Pole znaczeniowe sponsoringu jest jednak szersze. Event marketing koncentruje się tylko na wydarzeniach, natomiast sponsoring może dotyczyć wspierania wydarzeń, ale też osób, miejsc, instytucji i wielu innych podmiotów.

Drugą różnicą jest zaangażowanie przedsiębiorstwa w przygotowanie wydarzenia. Event marketing zakłada, że przedsiębiorstwo jest zaangażowane w każdy etap prac – wytwarza koncepcję wydarzenia zgodną z określonymi calami, następnie inicjuje projekt i organizuje go przy wykorzystaniu zasobów własnych i podwykonawców. W przypadku sponsoringu przedsiębiorstwo nie jest (lub jest w znikomym zakresie) zaangażowana w przygotowanie wydarzenia. Sam event jest zamkniętym produktem, organizowanym przez podmiot zewnętrzny i oferowanym w postaci konkretnych świadczeń do wykorzystania przedsiębiorstwie w zamian za określone wynagrodzenie.

Event marketing, marketing eventu i marketing na evencie

• Event marketing jest wykorzystywaniem wydarzenia do osiągania zewnętrznych celów związanych z marką, osobą, ideą czy miejscem.
• Marketing eventu jest promowaniem samego eventu – skupia się na wydarzeniu i bezpośrednio realizuje cel z nim związany.
• Marketing na evencie to prowadzenie przez sponsora lub organizatora działań marketingowych w trakcie wydarzania. Główne ich formy to sprzedaż i ekspozycja marek.

Badanie event marketingu

Event marketingiem od strony teoretycznej zajmują się m.in. nauki o komunikowaniu i mediach (aspekt komunikacyjny), ekonomia i zarządzanie (aspekt zarządzania marketingowego), turystyka(aspekt organizacji wydarzeń, wyjazdów), nauki psychologiczne (aspekt zachowań ludzkich na imprezach masowych i rola emocji w poznawaniu) oraz nauki prawne (aspekt prawa gospodarczego i prawa cywilnego), a także dyscypliny artystyczne (aspekt organizacji wystaw i muzealnictwa).

„Pracodawcami z wyboru” są firmy, w których obecni i potencjalni pracownicy dostrzegają atrakcyjne środowisko dla rozwoju swojej kariery.

Działania z tym związane można podzielić na dwa typy, w zależności od grupy, do której są adresowane. I tak wyróżniamy:

• Employer branding wewnętrzny – skierowany do obecnych pracowników firmy. Skupia się głównie na stworzeniu godnego środowiska pracy, przyjaznej atmosfery pracy i możliwości rozwoju. Do działań z tego zakresu możemy zaliczyć przede wszystkim inwestycje w kapitał ludzki, organizowanie konkursów i akcji kierowanych do pracowników, przygotowywanie programów rozwojowych dla pracowników jak np. szkolenia, wspieranie działań wolontarystycznych i społecznych.
• Employer branding zewnętrzny – skierowany głównie do potencjalnych pracowników. Celem tych działań jest stworzenie wizerunku firmy jako atrakcyjnego pracodawcy. Jest to między innymi uczestnictwo w targach pracy, aktywna promocja firmy w serwisach ogłoszeniowych na temat pracy, na uczelniach wyższych oraz dbanie o efektywne i trafiające do grupy docelowej ogłoszenie rekrutacyjne.

Termin employer branding jest stosunkowo młody, ponieważ wprowadzony został w 1996 roku przez Simona Barrowa i Tima Amblera, którzy opublikowali artykuł pt. “The Employer Brand”.

Pomimo prób tłumaczenia tego wyrażenia na język polski (np. budowanie marki i wizerunku pracodawcy), w branży zarządzania zasobami ludzkimi znany jest raczej pod tą anglojęzyczną nazwą.

Employer branding (EB, z ang. budowanie marki pracodawcy) – działania firmy mające na celu budowanie firmy postrzeganej jako „pracodawca z wyboru”.

„Pracodawcami z wyboru” są firmy, w których obecni i potencjalni pracownicy dostrzegają atrakcyjne środowisko dla rozwoju swojej kariery.

Działania z tym związane można podzielić na dwa typy, w zależności od grupy, do której są adresowane. I tak wyróżniamy:

• Employer branding wewnętrzny – skierowany do obecnych pracowników firmy. Skupia się głównie na stworzeniu godnego środowiska pracy, przyjaznej atmosfery pracy i możliwości rozwoju. Do działań z tego zakresu możemy zaliczyć przede wszystkim inwestycje w kapitał ludzki, organizowanie konkursów i akcji kierowanych do pracowników, przygotowywanie programów rozwojowych dla pracowników jak np. szkolenia, wspieranie działań wolontarystycznych i społecznych.
• Employer branding zewnętrzny – skierowany głównie do potencjalnych pracowników. Celem tych działań jest stworzenie wizerunku firmy jako atrakcyjnego pracodawcy. Jest to między innymi uczestnictwo w targach pracy, aktywna promocja firmy w serwisach ogłoszeniowych na temat pracy, na uczelniach wyższych oraz dbanie o efektywne i trafiające do grupy docelowej ogłoszenie rekrutacyjne.

Termin employer branding jest stosunkowo młody, ponieważ wprowadzony został w 1996 roku przez Simona Barrowa i Tima Amblera, którzy opublikowali artykuł pt. “The Employer Brand”.

Pomimo prób tłumaczenia tego wyrażenia na język polski (np. budowanie marki i wizerunku pracodawcy), w branży zarządzania zasobami ludzkimi znany jest raczej pod tą anglojęzyczną nazwą.

Za Wikipedią: CSR (od ang. corporate social responsibility) – podstawy

Społeczna odpowiedzialność biznesu, społeczna odpowiedzialność przedsiębiorstw, CSR (od ang. corporate social responsibility) – koncepcja, według której przedsiębiorstwa na etapie budowania strategii uwzględniają interesy społeczne i ochronę środowiska, a także relacje z różnymi grupami interesariuszy.

Według tego podejścia, bycie odpowiedzialnym nie oznacza tylko spełniania przez organizacje biznesowe (przedsiębiorstwa) wszystkich wymogów formalnych i prawnych, ale oprócz tego również zwiększone inwestycje w zasoby ludzkie, w ochronę środowiska i relacje z interesariuszami, którzy mogą mieć faktyczny wpływ na efektywność działalności gospodarczej tych organizacji oraz ich innowacyjność. Zatem wydatki tego rodzaju należy traktować jako inwestycję i źródło innowacji, a nie jako koszt, podobnie jak w przypadku zarządzania jakością.

Historia

Można wyróżnić trzy etapy kreowania się odpowiedzialności społecznej. Pierwszy z nich dotyczy tak zwanej ery przedsiębiorców, pod koniec XIX wieku w Stanach Zjednoczonych. Wówczas potentaci przemysłu amerykańskiego, w tym John D. Rockefeller, Cornelius Vanderbilt i Andrew Carnegie, budowali imperia, nie zważając na etykę biznesu. Uciekali się oni do szantaży, uchylali się od płacenia podatków i stosowali dyskryminacyjną politykę cenową. Wskutek sprzeciwów urzędników państwowych wprowadzono nowe prawo, które określało stosunki pomiędzy gospodarką, państwem i społeczeństwem. Był to pierwszy krok, który ograniczał działalność przedsiębiorstw, nastawionych wyłącznie na zysk. W I połowie XX wieku, w czasach wielkiego kryzysu, nastąpił kolejny przełom. W ramach programu nowego ładu Franklina Roosevelta została po raz kolejny przedefiniowana granica społecznej odpowiedzialności organizacji. Po raz trzeci temat społecznej odpowiedzialności został poruszony w latach sześćdziesiątych XX wieku, w czasie niepokojów, kiedy oskarżano przedsiębiorstwa o spowodowanie problemów społecznych oraz żądano ich rozwiązania.

Poglądy o społecznej odpowiedzialności biznesu

Argumenty zwolenników:

• Działalność gospodarcza powoduje liczne problemy (np. zanieczyszczenie środowiska, wyczerpywanie zasobów naturalnych), w rozwiązywaniu których powinna uczestniczyć także firma.
• Przedsiębiorstwa posiadają osobowość prawną, są więc swoistego rodzaju obywatelami, którzy powinni dbać o swoje otoczenie.
• Dzięki odpowiedzialności społecznej firmy mogą poprawić swoją reputację, a tym samym zwiększyć zyski.
• Firma o rozwiniętej strategii w zakresie odpowiedzialności społecznej łatwiej przywiązuje wartościowych pracowników, lepiej motywuje pracowników i przyciąga młode talenty.
• Wprowadzenie problematyki ochrony środowiska i polityki społecznej do strategii przedsiębiorstwa pozwala obniżyć koszty (opłaty za energię, wodę, opłaty z tytułu zanieczyszczeń) i zapewnia lepszą odporność na kryzysy, zwiększając zaufanie akcjonariuszy.

Argumenty przeciwników:

• Firma powinna skupić się wyłącznie na kreowaniu zysków.
• Może zaistnieć konflikt interesów, a decyzja podjęta przez menedżera może być subiektywna.
• Organizacje nie mają doświadczenia w kierowaniu programami społecznymi.
• Społeczna odpowiedzialność biznesu często może być cyniczną i nieszczerą grą.

Standardy CSR

Realizując założenia CSR przedsiębiorstwa powinny uwzględniać te założenia w programach strategicznych. Zarządzanie strategiczne poprzez standardy CSR „pomaga organizacji zwiększyć wydajność i wiarygodność przedsiębiorstwa w tym zakresie. Pomagają zidentyfikować i zarządzać ryzykami związanymi ze społecznymi, środowiskowymi i etycznymi czynnikami, prowadzić dialogi angażować interesariuszy w dialog i współpracę oraz zwiększyć całkowitą wydajność i efektywność przedsiębiorstwa poprzez zbieranie i analizę informacji o własnych działaniach oraz ich społecznym i środowiskowym wpływie, lepszą współpracę i koordynację pomiędzy poszczególnymi częściami firmy, a także, w długim okresie, racjonalizację wydatków, niższymi kosztami pozyskania informacji, mniejszą liczbą kryzysów oraz lepszą znajomością rynku”. Istnieje szereg narzędzi, standardów i przewodników, które ułatwiają zarządzanie i implementację społecznej odpowiedzialności do strategii przedsiębiorstwa. Te najbardziej popularne to m.in.: SA 8000 czy AA 1000.

Standard SA 8000.

SA 8000 (Social Accountability 8000) – standard przygotowana w 1998 roku przez Międzynarodową Organizację Normalizacyjną dotyczącą społecznej odpowiedzialności biznesu. Norma ta określa odpowiedzialność społeczną organizacji. Powstała na podstawie standardów, które obejmowały prawa człowieka oraz prawa pracownicze. Głównym obszarem oddziaływania normy są kwestie pracownicze, jak również elementy związane z prawami człowieka. W tym kontekście odniesienie do kwestii CSR można rozpatrywać w kontekście obszaru pracowniczego. SA 8000 porusza kwestię warunków pracy w przedsiębiorstwie i pobieżnie podchodzi do relacji przedsiębiorstwo-klient, przedsiębiorstwo-inwestor. „Standard SA 8000 pozwala na przejrzyste spojrzenie stronom zainteresowanym w funkcjonowanie organizacji, zapewniając przy tym przestrzeganie zasad równego traktowania wszystkich zatrudnionych, etycznego postępowania i społecznej odpowiedzialności za wytwarzane produkty i dostarczane usługi. Aspekt ten odgrywa coraz bardziej znaczącą rolę w globalizacji biznesu, w szczególności w stosunkach z organizacjami poruszającymi się w obrębie różnych kultur i narodowości”.

Warunki wstępne normy SA 8000:

1. praca dzieci
2. praca przymusowa
3. bezpieczeństwo i higiena pracy
4. wolność zrzeszania się
5. dyskryminacja
6. kary dyscyplinarne
7. godziny pracy
8. wynagrodzenia
9. systemy zarządzania

Należy zaznaczyć, iż warunki wstępne są całkowicie elementarne oraz dotyczą w rzeczywistości przestrzegania podstawowych praw człowieka i praw pracowniczych, są swoistym punktem wyjścia do społecznej odpowiedzialności biznesu, do implementacji koncepcji CSR w struktury zarządcze w firmie. W ramach systemu zarządzania wymaga się natomiast od organizacji spełnienia odpowiednich standardów do najważniejszych z nich można zaliczyć:

1. Sformułowanie polityki społecznej odpowiedzialności firmy (misja, cele, procedury) i udostępnienie jej interesariuszom;
2. Wybranie wśród wyższego kierownictwa pełnomocnika odpowiedzialnego za całokształt zagadnień związanych z SA 8000 oraz przedstawiciela pracowników reprezentującego ich punkt widzenia;
3. Dokumentowanie zasad, sposobów realizacji i ich wyników;
4. Okresowe szkolenia i programy dla pracowników nt. zasad społecznej odpowiedzialności określonych w normie SA 8000;
5. Ciągły monitoring systemu zarządzania w celu sprawdzania skuteczności działań podejmowanych na rzecz realizowania polityki społecznej firmy i dostosowywania do wymagań normy SA 8000, którego wyniki powinny być udostępnione interesariuszom;
6. Proces ciągłego doskonalenia poprzez wdrażanie działań korygujących czy zapobiegawczych okresowe przeglądy zgodności polityki społecznej firmy, procedur i rezultatów działania z wymaganiami normy SA 8000, dokonywane przez najwyższe kierownictwo, które udostępniane jest interesariuszom;
7. Wybór i kontrolowanie dostawców i podwykonawców pod kątem ich zdolności do dostosowania się do wymagań normy SA 8000 oraz realizowania polityki społecznej firmy (uzyskanie ich pisemnej zgody na: spełnianie wymagań normy, podleganie monitoringowi, podejmowanie koniecznych działań korygujących, obejmowanie tymi wymaganiami dalszych podwykonawców i poddostawców);
8. System komunikacji społecznej, relacje z głównymi interesariuszami wewnętrznymi i zewnętrznymi.

Norma AA 1000.

Norma AA 1000 (AccountAbility 1000) stworzona w 1999 roku przez Instytut na rzecz Społecznej i Etycznej Odpowiedzialności (Institute of Social and Ethical AccountAbility). Norma AA 1000 odnosi się do ogólnych standardów promujących odpowiedzialność w kontekście biznesu zrównoważonego (w ujęciu społecznym), jak również dotyczy tak zwanej odpowiedzialności korporacyjnej. Zasadniczym ukierunkowaniem tej normy jest obszar rynku. Norma AA 1000 obejmuje wsparcie zarządzania przedsiębiorstwem na poziomie relacji z innymi uczestnikami rynku. Zgodnie z zasadami normy, przedsiębiorstwo działające na określonym rynku powinno odpowiadać za wszystkie działania (nie tylko swoje), na które może mieć wpływ. Dotyczy to takich obszarów funkcjonowania jak: selekcja i dobór kontrahentów (z uwzględnieniem kryteriów dotyczących społecznej odpowiedzialności biznesu). . AA 1000 wykorzystywany jest do strategicznych analiz organizacji. Służy on samodoskonaleniu się przedsiębiorstw poprzez zewnętrzną ocenę organizacji w kwestii CSR oraz etyki.

Zasady AA 1000:

1. zasada odpowiedzialności
2. zasada uczestnictwa
3. zasada zupełności
4. zasada wymierności
5. zasada regularności
6. zasada zapewnienia jakości
7. zasada dostępności
8. zasada porównywalności
9. zasada wiarygodności
10. zasada istotności
11. zasada zrozumiałości
12. zasada kompleksowości
13. zasada ciągłej poprawy

Podsumowanie

Wiele firm na świecie uznało za konieczne do wpisania do swoich programów strategicznych zasad społecznej odpowiedzialności biznesu, która może być ważnym elementem rozwoju przedsiębiorstw. Implementacja do strategii biznesowej zasad CSR sprzyja budowaniu długookresowej przewagi konkurencyjnej oraz relacji z otoczeniem społecznym firmy czy interesariuszami organizacji (pracownikami – ich analizę oraz zaplanowanie działań ułatwia standard SA 8000). Wymienione standardy oraz normy są nieocenionym elementem ułatwiającym ocenę oraz implementację CSR do zarządzania strategicznego organizacją. To właśnie one pomagają menadżerom odkrywać nowe szanse oraz wyzwania które niosą założenia koncepcji społecznej odpowiedzialności biznesu. Także w polskich firmach coraz częściej można dostrzec zainteresowanie strategicznym podejściem do CSR. Pamiętać trzeba, „Działając strategicznie, firma musi określić kluczowe dla niej grupy interesariuszy, wraz z obszarami ich wzajemnego oddziaływania i zastanowić się, jak prowadzić z nimi otwarty dialog i angażować ich w proces zarządzania strategią CSR. Ważne jest także zidentyfikowanie ich oczekiwań i wybór tych, które firma uwzględni w swojej działalności oraz stworzenie przejrzystego systemu komunikacji z interesariuszami”.  „Realizacja koncepcji społecznej odpowiedzialności wymaga całościowej zmiany funkcjonowania oraz zintegrowanych działań w całej strukturze przedsiębiorstwa. Jej skuteczność jest uzależniona przede wszystkim od konsekwencji i długofalowości, czego gwarantem mogą być sprawdzone, powszechnie uznane i zweryfikowane standardy CSR”

Respect Index

Respect Index to pierwszy w Europie Środkowej indeks odpowiedzialnych społecznie spółek Giełdy Papierów Wartościowych w Warszawie. Projekt został wprowadzony przez Giełdę Papierów Wartościowych w Warszawie w 2009 roku. Wtedy też został ogłoszony pierwszy skład indeksu. Respect Index obejmuje polskie i zagraniczne spółki z Głównego Rynku GPW, działające zgodnie z najlepszymi standardami zarządzania w zakresie ładu korporacyjnego, ładu informacyjnego i relacji z inwestorami. Uwzględnia on także czynniki ekologiczne, społeczne i pracownicze. Trafiające do niego spółki przechodzą trzystopniową weryfikację prowadzoną przez GPW i Stowarzyszenie Emitentów Giełdowych (SEG)

***

Za Wikipedią: Komunikacja wewnętrzna
(inaczej komunikacja pracownicza, wewnętrzny PR) – funkcja zarządzania, która poprzez aktywną komunikację z wewnętrznymi interesariuszami organizacji (pracownikami etatowymi, pracownikami tymczasowymi, podwykonawcami, kadrą kierowniczą) wpływa na zaangażowanie pracowników, motywację w pracy, identyfikację z organizacją oraz lojalność, wspierając osiąganie przez organizację jej celów biznesowych.

Charakterystyka

Komunikacja wewnętrzna ma charakter interdyscyplinarny łącząc w sobie elementy nauk o zarządzaniu, teorii organizacji, zarządzania zasobami ludzkimi, public relations i marketingu.

Komunikacja wewnętrzna rozwija się w organizacjach od około 20 lat – początkowo koncentrowała swoje działania na sferze narzędziowej np. wydawaniu gazetek pracowniczych i organizacji spotkań firmowych. Obecnie specjaliści ds. komunikacji wewnętrznej wspomagają kadrę zarządzającą w komunikacji z pracownikami: komunikują strategię firmową oraz realizują kampanie i działania, których celem jest angażowanie pracowników. Obszarem działania specjalistów ds. komunikacji wewnętrznej są zaplanowane, systematyczne działania komunikacyjne, których celem jest wpływ na wiedzę, zachowania i postawy pracowników.

Komunikowanie zmian

Jednym z najważniejszych zadań komunikacji wewnętrznej jest komunikacja zmian: informowanie pracowników o nadchodzących zamianach, wyjaśnianie ich kontekstu, powodów ich zaistnienia oraz przebiegu ze szczególnym naciskiem na objaśnianie konsekwencji, jakie zmiany będą mieć dla pracowników. Celem tych działań jest budowanie zrozumienia pracowników dla zmian i ich akceptacji, a poprzez to usprawnienie ich przebiegu oraz lepsza realizacja zadań.

Narzędzia wykorzystywane w komunikacji wewnętrznej

• tablice ogłoszeń
• biuletyny i gazetki wewnętrzne
• plakaty
• broszury i ulotki
• radiowęzły
• konkursy
• konferencje i imprezy firmowe

Narzędzia elektroniczne

• e-mail
• intranet
• e-newsletter
• blog
• video/ podcast
• kanały firmy w mediach społecznościowych

Spotkania bezpośrednie – „twarzą w twarz”

• spotkania zespołowe
• wydarzenia specjalne (eventy)
• objazd biur (road show)
• spotkania z pracownikami

Komunikacja wewnętrzna w public relations

W ujęciu public relations komunikacja wewnętrzna nazywana jest wewnętrznym public relations i oznacza jedną z gałęzi PR, która obejmuje swoim oddziaływaniem pracowników organizacji. O wewnętrznym PR mowa jest w kontekście oddziaływania public relations na otoczenie organizacji, którym są jej pracownicy. Jego głównym celem jest pozyskanie pracowników jako ambasadorów organizacji, a poprzez to kształtowanie pozytywnego wizerunku organizacji w jej otoczeniu zewnętrznym, co jest jednym z celów PR. Wewnętrzny PR określany jest również jako internal PR, internal relations, employee PR, employee communications lub relationships management, employee relations. W ujęciu public relations komunikacja wewnętrzna ma za zadanie budowanie zadowolenia i dumy z pracy, kreowanie pozytywnego nastawienia pracowników, m.in. do ich zadań, organizacji, współpracowników i przełożonych oraz mobilizowanie do wypełniania zadań.

W ramach działań wewnętrznego PR, pracownicy informowani są o: celach firmy i jej misji, zadaniach, planach, wprowadzaniu nowych produktów i usług.

Komunikacja wewnętrzna w marketingu

Z punktu widzenia marketingu zintegrowanego, firma prowadzi wewnętrzne i zewnętrzne działania marketingowe, aby wspierać współpracę działów. Zadaniem marketingu wewnętrznego jest pozyskiwanie, szkolenie i motywowanie pracowników do dobrej obsługi klientów. Marketing wewnętrzny musi poprzedzać marketing zewnętrzny, aby przygotować pracowników do doskonałej obsługi klientów

Na ogół, firmy nie są przygotowane by profesjonalnie i skutecznie je obsługiwać. Czasami górę biorą emocje, kompletny brak znajomości funkcjonowania szerokopojętych mediów oraz świadome lub nie ignorowanie logiki. Do tego można dodać, brak umiejętności myślenia na poziomie strategicznym.

Jest kilka żelaznych zasad, które w czasie trwania medialnej sytuacji kryzysowej są obowiązkowe.

Mamy bardzo duże doświadczenie w zakresie obsługi tego typu zleceń

– potrafimy oceniać i analizować potencjalne szkody tak wizerunkowe jak i reputacyjne;

– potrafimy mierzyć się z dużymi 

– potrafimy zbudować sztab antykryzysowy;

– potrafimy zarządzać sztabem antykryzysowym;

– potrafimy wdrożyć zasady komunikacji ze światem i środowiskiem wewnętrznym;     

– potrafimy analizować informację i wyciągać wnioski;

– potrafimy modyfikować strategię naszego działania uwzględniając bieżący stan sprawy

– potrafimy zorganizować duże, profesjonalne zespoły na bieżąco monitorujące lub/i komunikujące się z zewnętrznymi interesariuszami;

–  potrafimy obiektywnie doradzać;

– potrafimy dokonać końcowego podsumowania jak również rekomendować działania i postępowanie na przyszłość mające na celu eliminowanie tego typu sytuacji kryzysowych;

– potrafimy przygotować i wdrożyć do życia, manual komunikacji kryzysowej   

***

Za Wikipedią: Marketing sportowy – zastosowanie narzędzi marketingowych do produktów i usług sportowych oraz marketingu niezwiązanych ze sportem produktów poprzez tworzenie związku ze sportem. Niektórzy uznają, że ta definicja jest trochę przestarzała i dodają do niej także marketing organizacji sportowych. Marketing sportowy dzieli się na:

• Marketing poprzez sport – marketing produktów wykorzystujący wydarzenia sportowe, ligi, drużyny lub sportowców.
• Marketing sportu – marketing sportu jako takiego, najczęściej marketing wydarzeń lub organizacji sportowych.

W marketingu sportowym, ze względu na fakt, że posiada cechy usług (niematerialność, nierozłączność, różnorodność oraz brak możliwości przechowywania) poza tradycyjnym 4P (produkt, cena, promocja, dystrybucja) używa się także dodatkowych 4P: planowanie (ang. planning), otoczka (ang. packaging), pozycjonowanie (ang. positioning), odczucia zmysłowe (ang. perception). Całość 8P jest nazywana „sportowym marketingiem-mix”.

Marketing poprzez sport

Biorąc pod uwagę duże zainteresowanie różnymi sportami, a także emocje jakie wywołuje uczestnictwo w wydarzeniach sportowych, firmy są bardzo zainteresowane promocją swoich produktów poprzez sponsoring sportu. Przykłady:

• Sponsorowanie lig, np. Tauron Basket Liga
• Sponsorowanie drużyn, np. Red Bull Salzburg
• Sponsorowanie sportowców (także emerytowanych), np. Robert Lewandowski jako twarz Gillette
• Reklama TV podczas relacji z wydarzenia, np. reklamy w trakcie Super Bowl

Marketing sportu

Ten typ marketingu wykształcił się trochę później niż marketing poprzez sport . W ostatnich latach zyskuje coraz bardziej na znaczeniu, czego dowodem jest rosnąca liczba wydarzeń zorientowanych na pozyskanie nowych kibiców. Przykładem tego typu imprez sportowych jest NBA Europe Live Tour albo wyjazdy czołowych piłkarskich zespołów z Europy na mecze sparingowe na inne kontynenty.

Marketing sportowy – zastosowanie narzędzi marketingowych do produktów i usług sportowych oraz marketingu niezwiązanych ze sportem produktów poprzez tworzenie związku ze sportem. Niektórzy uznają, że ta definicja jest trochę przestarzała i dodają do niej także marketing organizacji sportowych. Marketing sportowy dzieli się na:

• Marketing poprzez sport – marketing produktów wykorzystujący wydarzenia sportowe, ligi, drużyny lub sportowców.
• Marketing sportu – marketing sportu jako takiego, najczęściej marketing wydarzeń lub organizacji sportowych.

W marketingu sportowym, ze względu na fakt, że posiada cechy usług (niematerialność, nierozłączność, różnorodność oraz brak możliwości przechowywania) poza tradycyjnym 4P (produkt, cena, promocja, dystrybucja) używa się także dodatkowych 4P: planowanie (ang. planning), otoczka (ang. packaging), pozycjonowanie (ang. positioning), odczucia zmysłowe (ang. perception). Całość 8P jest nazywana „sportowym marketingiem-mix”.

Marketing poprzez sport

Biorąc pod uwagę duże zainteresowanie różnymi sportami, a także emocje jakie wywołuje uczestnictwo w wydarzeniach sportowych, firmy są bardzo zainteresowane promocją swoich produktów poprzez sponsoring sportu. Przykłady:

• Sponsorowanie lig, np. Tauron Basket Liga
• Sponsorowanie drużyn, np. Red Bull Salzburg
• Sponsorowanie sportowców (także emerytowanych), np. Robert Lewandowski jako twarz Gillette
• Reklama TV podczas relacji z wydarzenia, np. reklamy w trakcie Super Bowl

Marketing sportu

Ten typ marketingu wykształcił się trochę później niż marketing poprzez sport . W ostatnich latach zyskuje coraz bardziej na znaczeniu, czego dowodem jest rosnąca liczba wydarzeń zorientowanych na pozyskanie nowych kibiców. Przykładem tego typu imprez sportowych jest NBA Europe Live Tour albo wyjazdy czołowych piłkarskich zespołów z Europy na mecze sparingowe na inne kontynenty.

Definicja

Marketingiem politycznym nazywamy zespół technik, które wykorzystuje się do stworzenia odpowiedniego obrazu kandydata wśród jego elektoratu, wypromowania jego osoby, wyróżnienia go spośród rywali i uzyskania określonej liczby głosów przy jak najmniejszym zużyciu środków (lub przy poniesieniu określonych środków uzyskać maksymalną liczbę głosów).

Marketing polityczny zajmuje się również badaniem procesów wymiany między podmiotami politycznymi a ich środowiskiem, jaki i podmiotów politycznych pomiędzy nimi samymi.Działania marketingowe powinny być prowadzone nie tylko podczas wyborów, gdy następuje ich szczególna intensyfikacja, ale przez cały czas, a politycy są wkomponowywani w obraz partii politycznej, w której działają. W marketingu politycznym stosuje się nowoczesne metody promocji, zarządzania wizerunkiem oraz wzbogacania własnej marki.

Główne elementy

• strategie wyborcze (ang. elections strategy),
• wizerunek telewizyjny kandydatów/partii (ang. TV image),
• polityczny public relations (ang. political PR),
• miejsce w sondażach (ang. polls)

Historia marketingu politycznego

Pojęcie marketingu zdefiniowano po raz pierwszy w 1941 roku, a zastosowany został w praktyce w 1952 roku w wyborach prezydenckich w USA. W 1959 roku został po raz pierwszy wykorzystany w Europie, podczas wyborów parlamentarnych w Wielkiej Brytanii. Od lat dziewięćdziesiątych jest on powszechnie stosowany w krajach Europy Wschodniej, a także w Rosji, zarówno w wyborach prezydenckich, jak i wyborach parlamentarnych i lokalnych[.

Wraz z rozwojem technik marketingu politycznego zaczęły powstawać nowe specjalności z nimi związane:

• specjaliści do spraw komunikowania masowego,
• analitycy rynku politycznego,
• specjaliści od badań opinii publicznej,
• specjaliści w dziedzinie public relations,
• technicy reklamy,
• specjaliści w zakresie kupowania czasu antenowego i przestrzeni reklamowej (z ang. media buyers),
• trenerzy w zakresie umiejętności mówienia i publicznych wystąpień (ang. coach speaker).

Obecnie coraz częściej partie polityczne korzystają z usług agencji specjalizujących się w marketingu politycznym.

Strategie

W marketingu politycznym wyróżnia się następujące rodzaje strategii:

• Ze względu na działania na rynku politycznym:
  • defensywną – działania skupiają się na utrzymaniu elektoratu,
  • ofensywną – dominują przedsięwzięcia mające zdobyć głosy nowych wyborców.
• Ze względu na przedmiot:

• strategię sprzedaży programu politycznego – polega ona przede wszystkim na opracowaniu i opublikowaniu programu partii. Następnie przygotowywane jest główne hasło programowe, umieszczane na plakatach i ulotkach reklamowych,
• strategię sprzedaży polityka – w tej strategii główny nacisk kładzie się na wygląd oraz odbiór psychologiczny polityka. Kształtowany jest jego pozytywny wizerunek, którego istotnym elementem jest odpowiednio przedstawiony życiorys kandydata. Uwydatnia się pozytywne oraz ukrywa niewygodne fakty z życia polityka. W tym celu stosuje się niedomówienia oraz odpowiednią selekcję informacji,
• strategię sprzedaży partii politycznej – polega ona na nadaniu partii odpowiedniej nazwy, loga i skrótu (ważne jest aby był łatwy do skandowania m.in. na wiecach), zapewnieniu ciągłej obecności w środkach masowego przekazu, odpowiedni dobór lidera partii oraz odpowiedniej jej prezentacji. Ważnym elementem tej strategii jest odpowiednio prowadzona kampania wyborcza[.
• Ze względu na zakres działań:
  • skoncentrowana – dotyczy jednego segmentu rynku politycznego,
  • zróżnicowana – skupia się na kilku rynkach i segmentach,
  • niezróżnicowana – dotyczy kilku segmentów w obrębie jednego rynku.
• Ze względu na charakter działań:
  • pozytywna,
  • negatywna.
• Ze względu na działania względem rynku:
  • penetracji – skupienie się na zgłębieniu obecnego rynku,
  • rozwoju rynku – zdobycie nowego rynku i poszerzenie go.
• Ze względu na ofertę:
  • wzrostu – skupienie się na wzbogaceniu oferty,
  • nowych przedsięwzięć – propozycja nowych, ryzykownych ofert politycznych.
• Ze względu na podmiot:
  • utwardzania – wzmocnienie postaw wyborczych własnego elektoratu,
  • poszerzania – mające na celu zdobycie nowych głosów, głównie osób niezdecydowanych (strategia często opiera się na emocjach),
  • odwracania – zniechęcanie elektoratu kontrkandydata do oddawania na niego głosów (często staje się strategią negatywną),
  • neutralizowania – zniechęcanie zwolenników kontrkandydata do udziału w wyborach.

• Audiowizualne i audytywne:
  • udział w programach telewizyjnych (publicystycznych, informacyjnych, talk-show),
  • spoty reklamowe (płatne, bezpłatne),
  • reklamy w radiu,
  • udział w audycjach radiowych (publicystycznych, informacyjnych, talk-show),
  • piosenka wyborcza,
  • automat dzwoniący
• Wizualne:
  • prasa
  • ulotki, broszury
  • plakaty,
  • billboardy,
  • listy do wyborców,
  • reklamy ruchome
• Bezpośredni kontakt z wyborcami:
  • door-to-door (marketing bezpośredni),
  • debata, wiece,
  • telemarketing,
• Internet:
  • strony WWW,
  • reklama na stronach WWW,
  • blogi polityczne, polityków,
  • mailing,
  • profile w portalach społecznościowych,

Marketing polityczny w Polsce

Po raz pierwszy techniki marketingu politycznego zostały zastosowane w Polsce w pierwszej kampanii wyborczej odbywającej się w demokratycznej Polsce – w czerwcu 1989 roku. Do prowadzenia kampanii politycznej w 1989 roku „Solidarność” zaangażowała specjalistę od marketingu politycznego, Francuza Jacques Séguéla. Każdy z kandydatów Solidarności miał zdjęcie z Lechem Wałęsą – znany przywódca opozycji miał być ich przepustką do parlamentu. Natomiast podczas wyborów prezydenckich w 1995 roku Jacques Seguel kreował wizerunek polityczny Aleksandra Kwaśniewskiego.

*****

Jerzy Ciszewski od początku swojej kariery marketingowej zajmował się marketingiem sportowym. M.in. na początku lat 90-tych był odpowiedzialny za media relations rajdu Camel Trophy. Pracował na rzecz teamu Formuły 1 British American Racing, dla załogi zespołu rajdowego: Marlboro, Ford, Mobil1 Janusz Kulig, Jarosław Baran.  Kierowana przez niego agencja Ciszewski Marketing Sportowy organizowała lub współorganizowała dziecięce turnieje piłki nożnej dla Warszawskiego Ośrodka  Bieg “Powstania Warszawskiego” oraz Bieg 11 Listopada. „Wspierała: Polski “Komitet Olimpijski”, “Polski Związek Piłki Nożnej”, Związek Piłki Ręcznej w Polsce”.
Ciszewski Marketing Sportowy wspierał różnych instytucje biznesowych, wykorzystujących wydarzenia sportowe i sportowców w swojej komunikacji biznesowej. Ciszewski przez wiele lat był dziennikarzem sportowym; pracując w gabinecie prot. Marka Belki był odpowiedzialny za powstanie  “Ministerstwa Sportu”, które w 2005 roku, zostało wydzielone z Ministerstwa Edukacji i Sportu. Jednocześnie reprezentując stronę rządową był odpowiedzialny za przygotowanie pierwszej, wspólnej oferty wraz z Ukrainą, na organizację Mistrzostw Europy w Polsce i Ukrainie w roku 2012.  Działanie to zakończyło się pełnym sukcesem. Ostatecznie UEFA powierzyła to zadanie Polsce i Ukrainie. Pełnił funkcję podsekretarza stanu w MENiS i sekretarza stanu w MS. Sam był sportowcem wyczynowym, członkiem kadry narodowej, w olimpijskiej, żeglarskiej klasie 470. Ukończył szkołę Mistrzostwa Sportowego w żeglarstwie w Mrągowie, później Akademię Wychowania Fizycznego w Warszawie. Pracował później jako dziennikarz sportowy m.in. w dzienniku „Rzeczpospolita” i w “Gazecie Wyborczej”. Obsługiwał najważniejsze wydarzenia sportowe na całym świecie. Sport zawsze był i jest jedną z najważniejszych jego życiowych pasji     

***

Za wikipedią: Marketing polityczny – jedna z form komunikacji politycznej, w której następuje oferowanie, tworzenie i wymiana wartości między uczestnikami rynku politycznego. Sprowadza się ona do wykorzystania zespołu technik społecznych, teorii oraz metod zaczerpniętych z marketingu klasycznego, w celu stworzenia odpowiedniego obrazu kandydata, wypromowania jego osoby, wyróżnienia go spośród jego rywali oraz uzyskania jak największego poparcia przy jak najmniejszym zużyciu środków.

Definicja

Marketingiem politycznym nazywamy zespół technik, które wykorzystuje się do stworzenia odpowiedniego obrazu kandydata wśród jego elektoratu, wypromowania jego osoby, wyróżnienia go spośród rywali i uzyskania określonej liczby głosów przy jak najmniejszym zużyciu środków (lub przy poniesieniu określonych środków uzyskać maksymalną liczbę głosów).

Marketing polityczny zajmuje się również badaniem procesów wymiany między podmiotami politycznymi a ich środowiskiem, jaki i podmiotów politycznych pomiędzy nimi samymi.Działania marketingowe powinny być prowadzone nie tylko podczas wyborów, gdy następuje ich szczególna intensyfikacja, ale przez cały czas, a politycy są wkomponowywani w obraz partii politycznej, w której działają. W marketingu politycznym stosuje się nowoczesne metody promocji, zarządzania wizerunkiem oraz wzbogacania własnej marki.

Główne elementy

• strategie wyborcze (ang. elections strategy),
• wizerunek telewizyjny kandydatów/partii (ang. TV image),
• polityczny public relations (ang. political PR),
• miejsce w sondażach (ang. polls)

Historia marketingu politycznego

Pojęcie marketingu zdefiniowano po raz pierwszy w 1941 roku, a zastosowany został w praktyce w 1952 roku w wyborach prezydenckich w USA. W 1959 roku został po raz pierwszy wykorzystany w Europie, podczas wyborów parlamentarnych w Wielkiej Brytanii. Od lat dziewięćdziesiątych jest on powszechnie stosowany w krajach Europy Wschodniej, a także w Rosji, zarówno w wyborach prezydenckich, jak i wyborach parlamentarnych i lokalnych[.

Wraz z rozwojem technik marketingu politycznego zaczęły powstawać nowe specjalności z nimi związane:

• specjaliści do spraw komunikowania masowego,
• analitycy rynku politycznego,
• specjaliści od badań opinii publicznej,
• specjaliści w dziedzinie public relations,
• technicy reklamy,
• specjaliści w zakresie kupowania czasu antenowego i przestrzeni reklamowej (z ang. media buyers),
• trenerzy w zakresie umiejętności mówienia i publicznych wystąpień (ang. coach speaker).

Obecnie coraz częściej partie polityczne korzystają z usług agencji specjalizujących się w marketingu politycznym.

Strategie

W marketingu politycznym wyróżnia się następujące rodzaje strategii:

• Ze względu na działania na rynku politycznym:
  • defensywną – działania skupiają się na utrzymaniu elektoratu,
  • ofensywną – dominują przedsięwzięcia mające zdobyć głosy nowych wyborców.
• Ze względu na przedmiot:

• strategię sprzedaży programu politycznego – polega ona przede wszystkim na opracowaniu i opublikowaniu programu partii. Następnie przygotowywane jest główne hasło programowe, umieszczane na plakatach i ulotkach reklamowych,
• strategię sprzedaży polityka – w tej strategii główny nacisk kładzie się na wygląd oraz odbiór psychologiczny polityka. Kształtowany jest jego pozytywny wizerunek, którego istotnym elementem jest odpowiednio przedstawiony życiorys kandydata. Uwydatnia się pozytywne oraz ukrywa niewygodne fakty z życia polityka. W tym celu stosuje się niedomówienia oraz odpowiednią selekcję informacji,
• strategię sprzedaży partii politycznej – polega ona na nadaniu partii odpowiedniej nazwy, loga i skrótu (ważne jest aby był łatwy do skandowania m.in. na wiecach), zapewnieniu ciągłej obecności w środkach masowego przekazu, odpowiedni dobór lidera partii oraz odpowiedniej jej prezentacji. Ważnym elementem tej strategii jest odpowiednio prowadzona kampania wyborcza[.
• Ze względu na zakres działań:
  • skoncentrowana – dotyczy jednego segmentu rynku politycznego,
  • zróżnicowana – skupia się na kilku rynkach i segmentach,
  • niezróżnicowana – dotyczy kilku segmentów w obrębie jednego rynku.
• Ze względu na charakter działań:
  • pozytywna,
  • negatywna.
• Ze względu na działania względem rynku:
  • penetracji – skupienie się na zgłębieniu obecnego rynku,
  • rozwoju rynku – zdobycie nowego rynku i poszerzenie go.
• Ze względu na ofertę:
  • wzrostu – skupienie się na wzbogaceniu oferty,
  • nowych przedsięwzięć – propozycja nowych, ryzykownych ofert politycznych.
• Ze względu na podmiot:
  • utwardzania – wzmocnienie postaw wyborczych własnego elektoratu,
  • poszerzania – mające na celu zdobycie nowych głosów, głównie osób niezdecydowanych (strategia często opiera się na emocjach),
  • odwracania – zniechęcanie elektoratu kontrkandydata do oddawania na niego głosów (często staje się strategią negatywną),
  • neutralizowania – zniechęcanie zwolenników kontrkandydata do udziału w wyborach.

• Audiowizualne i audytywne:
  • udział w programach telewizyjnych (publicystycznych, informacyjnych, talk-show),
  • spoty reklamowe (płatne, bezpłatne),
  • reklamy w radiu,
  • udział w audycjach radiowych (publicystycznych, informacyjnych, talk-show),
  • piosenka wyborcza,
  • automat dzwoniący
• Wizualne:
  • prasa
  • ulotki, broszury
  • plakaty,
  • billboardy,
  • listy do wyborców,
  • reklamy ruchome
• Bezpośredni kontakt z wyborcami:
  • door-to-door (marketing bezpośredni),
  • debata, wiece,
  • telemarketing,
• Internet:
  • strony WWW,
  • reklama na stronach WWW,
  • blogi polityczne, polityków,
  • mailing,
  • profile w portalach społecznościowych,

Marketing polityczny w Polsce

Po raz pierwszy techniki marketingu politycznego zostały zastosowane w Polsce w pierwszej kampanii wyborczej odbywającej się w demokratycznej Polsce – w czerwcu 1989 roku. Do prowadzenia kampanii politycznej w 1989 roku „Solidarność” zaangażowała specjalistę od marketingu politycznego, Francuza Jacques Séguéla. Każdy z kandydatów Solidarności miał zdjęcie z Lechem Wałęsą – znany przywódca opozycji miał być ich przepustką do parlamentu. Natomiast podczas wyborów prezydenckich w 1995 roku Jacques Seguel kreował wizerunek polityczny Aleksandra Kwaśniewskiego.

Każda firma prędzej czy później będzie musiała zmierzyć się z medialną sytuacją kryzysową. Sposób i styl w jakim będzie nią zarządzała będzie miał wpływ na reputację i wizerunek danej organizacji.

Na ogół, firmy nie są przygotowane by profesjonalnie i skutecznie je obsługiwać. Czasami górę biorą emocje, kompletny brak znajomości funkcjonowania szerokopojętych mediów oraz świadome lub nie ignorowanie logiki. Do tego można dodać, brak umiejętności myślenia na poziomie strategicznym.

Jest kilka żelaznych zasad, które w czasie trwania medialnej sytuacji kryzysowej są obowiązkowe.

Mamy bardzo duże doświadczenie w zakresie obsługi tego typu zleceń

– potrafimy oceniać i analizować potencjalne szkody tak wizerunkowe jak i reputacyjne;

– potrafimy mierzyć się z dużymi 

– potrafimy zbudować sztab antykryzysowy;

– potrafimy zarządzać sztabem antykryzysowym;

– potrafimy wdrożyć zasady komunikacji ze światem i środowiskiem wewnętrznym;     

– potrafimy analizować informację i wyciągać wnioski;

– potrafimy modyfikować strategię naszego działania uwzględniając bieżący stan sprawy

– potrafimy zorganizować duże, profesjonalne zespoły na bieżąco monitorujące lub/i komunikujące się z zewnętrznymi interesariuszami;

–  potrafimy obiektywnie doradzać;

– potrafimy dokonać końcowego podsumowania jak również rekomendować działania i postępowanie na przyszłość mające na celu eliminowanie tego typu sytuacji kryzysowych;

– potrafimy przygotować i wdrożyć do życia, manual komunikacji kryzysowej   

Autor: Jerzy Ciszewski, CEO Hanami Communications

***

Za Wikipedią: Media relations – jeden z elementów PR mający na celu utrzymywanie poprawnych stosunków z mediami, dzięki którym możliwe jest utrzymywanie dobrej komunikacji danej organizacji z otaczającym ją środowiskiem społecznym. Dzięki stałym relacjom z dziennikarzami w Polsce możliwe jest lokowanie informacji ważnych dla organizacji. Do tego celu wykorzystywane są narzędzia: informacja prasowa, wywiad okolicznościowy, relacja telewizyjna, program radiowy, i inne.

---

W imieniu klientów agencji, swoich pracodawców, własnej działalności gospodarczej, politycznej, artystycznej, społecznej dobre relacje z mediami są stosunkowo skutecznym i tanią metodą na budowanie zasięgów informacyjnych w oczekiwanym kontekście.

Możemy je podzielić na relacje osobiste/jednostkowe i takie, które w uproszczeniu możemy nazwać hurtowymi; tymi w tym wpisie się zajmiemy. By skutecznie stosować te narzędzia należy spełniać kilka warunków. Pierwszy i bodaj najważniejszy to znajomość rynku medialnego. Gdy rozmawiam z kandydatami do pracy w mojej agencji, podczas wstępnej rozmowy zawsze skręcam w tym kierunku.

Pytając o poszczególne tytuły prasy papierowej; ludzi, którzy stoją za konkretnymi tytułami; antenami telewizyjnymi, antenami radiowymi, portalami informacyjnymi. Oczywiście rynek medialny zmienia się w kosmicznym tempie, zasady współpracy i metody działania. Osobiście, zawsze gdy dzwoniłem do jakiegoś dziennikarza, często mojej koleżanki lub kolegi, zawsze na początku rozmowy informowałem, że jest to rozmowa służbowa lub prywatna. Gdy mówiłem, że prywatna, nigdy nie dążyłem do sprzedania informacji w imieniu mojego klienta. Ta zasada powodowała, że ludzie po drugiej stronie czuli się ze mną bezpiecznie.W pracy specjalisty public relations – warto również, po prostu lubić media i zgiełk informacyjny jaki one wytwarzają. 

Oznacza to, że w trybie ciągłym powinno się mieć kontakt z maksymalną liczbą różnych mediów, na ile tylko czas pozwala. Łatwo wtedy reagować na trendy, wyłapywać ciekawostki, i co najważniejsze identyfikować materiały, które mogą stanowić zagrożenie i być wstępem do sytuacji kryzysowej (to na inny temat, ale łatwiej zapobiec sytuacji kryzysowej, niż ją później obsługiwać). W przypadku przygotowywaniu informacji prasowej obowiązuje kilka żelaznych zasad:

• informacja nie powinna liczyć więcej niż półtorej kartki standardowego maszynopisu; góra dwie kartki;
• początek informacji – czyli lead – powinien zawierać kluczowe informacje, które chcemy przekazać jak również zachęcić do przeczytania reszty tekstu;
• cały tekst powinien być skonstruowany w taki sposób aby wszystko co najważniejsze umieszczane jest na początku informacji, a wszystko co mniej ważne, umieszcza się w jego dalszych;
• tekst powinien być sformatowany w logiczne akapity, tak aby wszystko było czytelne i zachęcało do zapoznania się, a nie było odrzucającą „blachą”
• rozsądnym jest dawanie dobrych tytułów, które zachęcają do otworzenia i przeczytania informacji. Jeszcze niedawno w gazetach byli zatrudniani ludzie, którzy zajmowali się wyłącznie wymyślaniem dobrych tytułów;
• po napisaniu informacji prasowej, ktoś powinien ją przeczytać i być może jeszcze ktoś. Najważniejszym jednak jest aby na samym końcu, zapoznał się z tą informacją ktoś (?)  kto nie miał z nią wcześniej, żadnego kontaktu i najlepiej by było gdyby nie miał też kontaktu z danym tematem. Taka osoba jest w stanie wychwycić błędy, które został przepuszczone przez inne osoby. (Osobiście mam na koncie wypuszczenie zaproszenia na konferencję prasową w której nic z niczym się nie zgadzało czyli jej temat, miejsce w którym miała się odbyć oraz dzień i czas jej rozpoczęcia. Stało się tak, ponieważ cały czas te dane zmieniał klient. Nie zmieniło to jednak faktu, że była to moja wina bo nie dopełniłem należnego obowiązku w postaci sprawdzenia tekstu jeszcze tuż przed samą wysyłką.)
• bardzo dobrym posunięciem jest dodanie do informacji zdjęcia, grafiki, infografiki. Wszystkie media, bardzo dobrze wiedzą, że strona graficzna i wizualność,  jest niezwykle ważna dla odbiorców; im atrakcyjniejsze zdjęcie ! tym lepiej, wedle zasady –  „dobre zdjęcie więcej warte niż tysiąc słów”
• informację prasową warto wysłać w pliku word’owskim lub txt – tak aby dziennikarz bez zbędnej zwłoki mógł zając się ewentualnym redagowanie; wysyłanie takowej w pdf’ie, nie jest najlepszym pomysłem
• gdy przygotowuje się mailową bazę wysyłkową, musi być ona zgodna z zainteresowaniami, kompetencjami, odpowiedzialnościami konkretnego dziennikarza i medium jakie on reprezentuje;
• przy wysyłce wiadomości mailowej, warto odbiorców utajnić; tak aby inni odbiorcy nie widzieli pozostałych – robimy tzw ukrytą kopię.